#Anne !

“ Menemen “ diye tabir ettiğimiz yemeğe kırılmış, bütünlüğünü koruyan üç yumurta…
Sahur vakti…
Eşim tarafından birer tane, bana ve oğlumun tabağına servis ediliyor.
Henüz yemeğe başlıyoruz ki !
Masanın ortasında duran tavadan…
Kendisi için olan, üçüncü yumurtayı da, oğlanın tabağına iliştiriyor.
Buna ilave !
* Oğlum salatalık, domates vb ye…
Nidaları ile oğlanın tabağına servis devam ediyor.

„Vayyy be“ diyorum ki !
( Selzenişte bulunduğum anlaşılıyor )

* Hayırdır ? cevabı geliyor eşimden !

– „Vayyy be, demek öyle…“

* Hayırdır ?

– „Yok bir şey“

* Ama var…

– „Yok“

* Dün… ( şöyle, böyle, falan, filan )

– „Yok, alakası yok“

* Ne o zaman ? söylesene !

– „Sen anladın !“

* Anlamadım ?

– „Anladınnnnn“

* Ama o daha çocuk, oruç tutuyor…
( 17 yaşında, 1.90 boyunda çocuk ) ?

– „Ben ne tutuyorum, oğluna ayrıcalık…ha“???

* Sana…şunu, bunu pişireyim !

– „Yememmmm“ ( bulmuşum zayıf tarafı, acitasyon yolu ile yükleniyorum )

– “ Bir yıl sonra bulursun oğlunu “
( Gözler kocaman oluyor )

* Nereye gidecek ?

– “ Almanya’nın belki bir ucunda Üniversite hayatı“

* Ben de giderim onunla….
( Sessizlik ve hüzün )

Anam düşüyor aklıma !
Senede bir, iki hafta ne görüyor ne göremiyor beni…
Bir eksik, iki fazla, #Babam ( rahmetli ) ile yaşadığımız sofra sohbetleri canlanıyor gözümde.
Anam !
Anacığım da, gözü gibi bakar/dı bana.
Yıllardır eksikliğimi yaşıyor #Annem.
Bir kez daha anlıyorum ki !
Doğanın kanunu..
Analar ve erkek çocukları arasında çok güçlü bir bağ var.
Anamın ve eşimin şahsında…
Tüm annelere şükran ve minnetle.
Hayatta olanlara sağlıklı, uzun bir ömür…
Vefat etmişlere, Allahtan rahmet diliyorum.